The world beyond the train window contained more people, wheat fields, poplars, oxen, bridges, donkeys, houses, mosques, tractors, signs, letters, stars, and transmission towers than Mevlut had seen in the first twelve years of his life. The transmission towers looked as if they were coming straight at him, which sometimes made his head spin until he feel asleep with his head on his father’s shoulder, and woke up to find that the yellow fields and the sunny abundance of wheat had been replaced by purplish rocks all around, so that later, in his dreams, he would see Istanbul as a city built out of these purple rocks.
Then his eyes would fall upon a green river and green trees, and he would feel his soul changing color. If this world could speak, what would it say? Sometimes, it seemed to Mevlut that the train wasn’t moving at all but that an entire universe was filing past the window.
— Orhan Pamuk, A Strangeness in My Mind (English translation: Ekin Oklap)
Trenin penceresinden görülen dünyada Mevlut’un on iki yıllık hayatı boyunca gördüğünden kat kat çok insan, buğday tarlası, kavak ağacı, öküz, köprü, eşek, ev, dağ, cami, traktör, yazı, harf, yıldız, ve elektrik direği vardı. Üzerine üzerine gelen elektrik direkleri bazan Mevlut’un başını döndürür, kafası babasının omzuna yaslanıp uyuyakalır, uyanınca dışarıdaki sarı tarlaların, güneşli buğday yığınlarının yok olduğunu, her yerin mor kayalarla çevrildiğini fark eder, daha sonra rüyasında İstanbul’u bu mor kayalardan yapılmış bir şehir olarak görürdü.
Derken yeşil bir dere ve yeşil ağaçlar görür, ruhunun renk değiştirdiğini hissederdi.
Bu dünya konuşsaydı acaba ne derdi? Tren bazan hiç gitmiyormuş da, pencereden bütün bir âlem sıraya dizilmiş geçiyormuş gibi gelirdi Mevlut’a.
— Orhan Pamuk, Kafamda bir Tuhaflık
Paintings by Deniz Ateşböceği