When the book was published and the museum opened, the nature of the novel and the museum’s effect on visitors were often described as ‘Proustian.’ But I took this Proustian inspiration in a slightly different direction from what is usually understood by the term. The story Proust tells through the madeline is of an unconscious remembrance. His hero eats a cake without even thinking about what he is eating, and begins to remember without even realising that he is. It is not a conscious effort. In the Museum of Innocence, Kemal recalls the past like someone who has read Proust. In other words, he picks up the cake in order to remember.
— Orhan Pamuk, The Innocence of Memories (English translation: Ekin Oklap)
Kitabım yayımlandıktan, müze açıldıktan sonra, burada, romanda ve müzede olup biten, okurun ve müze ziyaretçisinin yaşadığı şeyi, ’Proustçu’ olarak nitelendiren pek çok kişi oldu. Benim Proust’tan etkilenmem, Proustçuluğum düşünülenden biraz farklı. Proust’un Madlen hikâyesiyle anlattığı, aslında niyet edilmemiş bir hatırlamadır. Kahraman bir kek yiyordur, ne yediğinin de farkında değildir, birden bir şeyler hatırlar, neyi hatırladığının bile farkında değildir. Yani, hatırlamaya niyet etmemiştir. Masumiyet Müzesi’ndeki Kemal ise sanki Proust’u okumuş gibi hatırlar. Yani, keki hatırlamak için alır.
— Orhan Pamuk, Hatıraların Masumiyeti (66)
Images © Grant Gee