I had only taken this route [along the coast] a couple of times before, and it felt as if I was driving through the outer reaches of my memory, where I never knew what the next stretch would look like but still recognized it as soon as it appeared. It was a little like reading a novel again, where you might feel the approach of something familiar but, however hard you might try, be wholly unable to remember it before it happens, and the event or the description gains that special fullness which arises when the seemingly new, happening as if for the first time, encounters the memory of how it was the last time, and the space between your inner version of reality and external reality for a moment stands open, until the external, which has a much more powerful presence, obliterates the internal reality, and the world becomes one again.
Karl Ove Knausgaard, Spring (English translation: Ingvild Burkey)
Bu yoldan [deniz yanında] daha önce yalnızca birkaç kez geçmiştim ve hafızamın sınırında araba sürüyormuş gibi geliyordu bana, bir sonraki dönemecin ardından neyin geleceğini asla bilemesem de görür görmez tanıyordum. Bir romanı yeniden okumak gibidir, yaklaşan tanıdık bir şey kendini hissettirir, fakat ne kadar çabalanırsa çabalansın olmadan önce kesinlikle hatırlanamaz, böylece olay veya tasvir yeniymiş, ilk kez oluyormuş gibi görünenle son defasındaki hâlin anısı karşılaştığında gerçekleşen o özel doygunluğu kazanır, içsel gerçeklikle dışsal gerçeklik arasındaki alan bir süre açık kalır ve sonunda, çok daha güçlü olan dışsal gerçeklik içseli ortadan kaldırır, dünya yeniden birleşir.
Karl Ove Knausgaard, İlkbahar (Çeviren: Haydar Şahin), 81
