How all sounds seemed far away, which made the silence there in the meadow seem conspicuous, almost penetrating. The sea opening up before us as we walked along carrying parasols and bags, how our gait changed as we stepped onto the beach and the sand gave way with each step, so that every movement forward also entailed a little backward thrust. And oh, the light blue sky, the wind that came fluttering in from the sea, the grey-white foaming waves that struck the beach, which together formed the rushing noise, at once near and far away, that had always sounded here, whether there were people to hear it or not, and which brought home, in a brief burst of joy, that we were on a planet somewhere in the universe.
Karl Ove Knausgaard, Spring (English translation: Ingvild Burkey)
Tüm seslerin uzaktan gelir gibi olmasının çimenlikteki sessizliği daha dikkat çekici yapıp neredeyse insanın içine işler hâle getirmesi. Elimizde şemsiyeler ve torbalarla yürürken denizin önümüzde açılması ve her adımda ayaklarımız kuma gömüldüğü ve ileri doğru tüm hareketlerin biraz da geriye doğru hareket anlamına geldiği kumsalda yürüyüşümüzün değişmesi. Ve ah, açık mavi gök, denizden dalgalanarak gelen meltem, kumsala vuran bej köpüklü dalgaların bir araya gelip oluşturduğu hışırtının hem yakın hem uzaktan gelmesi, burada onu dinleyecek birileri olsa da olmasa da hep burada yankılanması ve evrenin bir yerlerindeki bir gezegende olduğumuz düşüncesini kısa bir neşe patlamasıyla aklıma getirmesi.
Karl Ove Knausgaard, İlkbahar (Çeviren: Haydar Şahin), 92-93
