Autobiography
-Nazım Hikmet
I was born in 1902
I never once went back to my birthplace
I don’t like to turn back
at three I served as a pasha’s grandson in Aleppo
at nineteen as a student at Moscow Communist University
at forty-nine I was back in Moscow as the Tcheka Party’s guest
and I’ve been a poet since I was fourteen
some people know all about plants some about fish
I know separation
some people know the names of the stars by heart
I recite absences
I’ve slept in prisons and in grand hotels
I’ve known hunger even a hunger strike and there’s almost no food
I haven’t tasted
at thirty they wanted to hang me
at forty-eight to give me the Peace Prize
which they did
at thirty-six I covered four square meters of concrete in half a year
at fifty-nine I flew from Prague to Havana in eighteen hours
I never saw Lenin I stood watch at his coffin in ’24
in ’61 the tomb I visit is his books
they tried to tear me away from my party
it didn’t work
nor was I crushed under the falling idols
in ’51 I sailed with a young friend into the teeth of death
in ’52 I spent four months flat on my back with a broken heart waiting to die
I was jealous of the women I loved
I didn’t envy Charlie Chaplin one bit
I deceived my women
I never talked my friends’ backs
I drank but not every day
I earned my bread money honestly what happiness
out of embarrassment for others I lied
I lied so as not to hurt someone else
but I also lied for no reason at all
I’ve ridden in trains planes and cars
most people don’t get the chance
I went to opera
most people haven’t even heard of the opera
and since ’21 I haven’t gone to the places most people visit mosques churches temples synagogues sorcerers
but I’ve had my coffee grounds read
my writings are published in thirty or forty languages
in my Turkey in my Turkish they’re banned
cancer hasn’t caught up with me yet
and nothing says it will
I’ll never be a prime minister or anything like that
and I wouldn’t want such a life
nor did I go to war
or burrow in bomb shelters in the bottom of the night
and I never had to take to the road under diving planes
but I fell in love at almost sixty
in short comrades
even if today in Berlin I’m croaking of grief
I can say I’ve lived like a human being
and who knows
how much longer I’ll live
what else will happen to me
(English translation by Randy Blasing and Mutlu Konuk)
Otobiyografi
-Nazım Hikmet
1902’de doğdum
doğduğum şehre dönmedim bir daha
geriye dönmeyi sevmem.
üç yaşımda Halep’te paşa torunluğu ettim
on dokuzumda Moskova’da komünist Üniversite öğrenciliği
kırk dokuzumda yine Moskova’da Tseka-parti konukluğu ve
on dördümden beri şairlik ederim.
kimi insan otların kimi insan balıkların çeşidini bilir
ben ayrılıkların
kimi insan ezbere sayar yıldızların adını
ben hasretlerin
hapislerde de yattım büyük otellerde de
açlık çektim açlık grevi de içinde ve tatmadığım yemek yok gibidir
otuzumda asılmamı istediler,
kırk sekizimde Barış madalyasının bana verilmesini
verdiler de
otuz altımda yarım yılda geçtim dört metrekare betonu
elli dokuzumda on sekiz saatte uçtum Prağ’dan Havana’ya.
Lenin’i görmedim nöbet tuttum tabutunun başında 24’te
61’de ziyaret ettiğim anıtkabri kitaplarıdır
partimden koparmağa yeltendiler beni
sökmedi
yıkılan putların altında ezilmedim
51’de bir denizde genç bir arkadaşla yürüdüm üstüne ölümün
52’de çatlak bir yürekle dört ay sırt üstü bekledim ölümü
sevdiğim kadınları deli gibi kıskandım
şu kadarcık haset etmedim Şarlo’ya bile
aldattım kadınlarımı
konuşmadım arkasından dostlarımıniçtim ama akşamcı olmadım
hep alnımın teriyle çıkardım ekmek paramı, ne mutlu bana
başkasının hesabına utandım yalan söyledim
yalan söyledim başkasını üzmemek için
ama durup dururken de yalan söyledim
bindim tirene, uçağa, otomobile,
çoğunluk binemiyor.
operaya gittim,
çoğunluk gidemiyor adını bile duymamış operanın
çoğunluğun gittiği kimi yerlere ben de gitmedim 21’den beri
camiye kiliseye tapınağa havraya büyücüye,
ama kahve falına baktırdığım oldu
yazılarım otuz kırk dilde basılır
Türkiyem’de Türkçemle yasak
kansere yakalanmadım daha
yakalanmam da şart değil
başbakan filân olacağım yok
meraklısı da değilim bu işin
bir de harbe girmedim
sığınaklara da inmedim gece yarıları
yollara da düşmedim pike yapan uçakların altında
ama sevdalandım altmışıma yakın
sözün kısası yoldaşlar
bugün Berlin’de kederden gebermekte olsam da
insanca yaşadım diyebilirim
ve daha ne kadar yaşarım,
başımdan neler geçer daha
kim bilir.
Paintings by Van Gogh & Monet, The Met