ODA / ROOM
by İlhan Berk
Evin doğası sessizliktir.
Odalar, sofalar, merdivenler, döşemeler sessizlik eğirir.
The nature of the house is silence.
Rooms, sofas, stairs, furniture weave silence.
SESSİZLİK İSTER EV.
THE HOUSE DEMANDS SILENCE.
Ev keçiyolları yumağıdır. Bu keçiyolları besler onu.
Böyle bir sessizlik, sınırsızlık saçar.
House is a winding ball of narrow paths. These narrow paths feed it.
It scatters such silence, limitlessness.
Her şey de bu sessizliği dolu dolu yaşar.
(Evde paylaşılan tek şey de budur.)
Lives everything fully in this quietude.
(This is the single thing that’s shared in the house.)
Odadır, ev.
House is the room.
Bir ada.
(Kendi halinde)
Bir içe çağrı.
Kapalılığa, yalnızlığa övgü.
An island.
(In its own state)
a call within.
In praise of confinement, loneliness.
Ama biz bir evi görürüz hep.
Oysa ev seyircidir.
Gezinir, yokmuş gibi yaşar.
Açar kapar kapıları.
Evde her şey birbiri için vardır.
(Kapalılık bunu gerektirir.)
Oda yalnız kendisi için yaşar.
Her durumda düşe çekilir ev.
Oda hep uyanıktır.
Her şeyi konuşur oda.
Her şeyin de bir anlamı vardır.
(Hiçbir şey anlamdan kurtulamaz.)
But we always see a house.
The house is in fact the spectator.
Wanders around, as if it’s not there.
Opens, closes doors.
In the house everything is there for each other.
(Confinement requires it.)
Only the room lives for itself.
The house has a dream for every situation.
The room is forever watchful.
The room talks about everything.
There’s a meaning to everything too.
(Nothing can escape meaning.)
İnsan bir adadır.
Man is an island.
Oda: Bir dünya.
The room: A world.
(English translation by George Messo)
Paintings by Edward Hopper