She would not say of anyone in the world now that they were this or were that. She felt very young; at the same time unspeakably aged. She sliced like a knife through everything; at the same time was outside, looking on. She had a perpetual sense, as she watched the taxicabs, of being out, out, far out to sea and alone; she always had the feeling that it was very, very dangerous to live even one day. Not that she thought herself clever, or much out of the ordinary. How she had got through life on the few twigs of knowledge Fräulein Daniels gave them she could not think. She knew nothing; no language; no history; she scarcely read a book now, except memoirs in bed; and yet to her it was absolutely absorbing, all this; the cabs passing; and she would not say of Peter, she would not say of herself, I am this, I am that.
Artık kimse üstüne bir şey söylemeyecekti, kimseyi yargılamayacaktı. Çok genç, aynı zamanda anlatılmaz şekilde yaşlı buluyordu kendini. Hem her şeyi bir bıçak gibi delip geçiyor, hem de dışarda kalıp bakıyordu. Arabaları gözlerken hep böyle onulmaz bir duygu, sanki çok uzaklardaymış, denizin ortasında yapayalnızmış gibi bir duygu kaplardı yüreğini; bir gün bile yaşamak çok, çok tehlikeliydi onca, hep böyle düşünmüştü. Yok canım, kendini pek akıllı ya da olağanüstü biri saydığından değil. Fräulein Daniels’in öğrettiği bilgi kırıntılarına tutunup nasıl geçirdiğine şaşıyordu hayatı aslında. Hiçbir şey bilmezdi; ne yabancı dil; ne tarih; hele şimdilerde, yatarken göz gezdirdiği “anılar”dan başka kitap filan okuduğu da yoktu; yine de şu gördükleri müthiş çekiciydi; her şey; geçen taksiler; ne Peter’ı yargılayacaktı artık, ne de kendi için şöyleyim-böyleyim diyecekti.
Virginia Woolf, Mrs. Dalloway
Çeviren: Tomris Uyar (14)
