O anda duyuyor sesi. Arnavut kaldırımında yankılanan adımlar. Emin olamıyor onca gürültünün arasında. Evet, ayak sesleri. Yoksa kendi adımlar mı? Hızını düşürmeden kulak kesiliyor. Sokağı, karanlığı, geceyi dinliyor. Ömürlerini çoktan doldurmuş bu evlerin, çürümüş mezar taşlarını andıran duvarlarında yankılanan ayak seslerini. Temkinli, dikkatli, sinsi biri tarafından atılan adımların tekinsiz seslerini. Evet, biri var arkasında. Gölgesini gölgesine, nefesini nefesine ayarlamış, bedeninin tek bir kıpırtısını bile kaçırmadan adım adım onu izliyor.
At that moment he hears the sound. Footsteps echoing on the cobblestone. Only he can’t be sure because of noise coming from the streets beyond. Yes, those are footsteps. Or are they his own footsteps? Without slowing his pace, he perks up his ears. He’s listening to the street, to the darkness, to the night. The sound of footsteps echoing off the walls of houses so past their prime they’re like crumbling tombstones. It is the sound of someone deliberately, cautiously, and menacingly placing their footsteps. Yes, there is someone there. Someone hiding in his shadow, matching him breath for breath, watching him and moving as one without missing a beat.
Excerpted from Beyoğlu’s Finest Brother by Ahmet Ümit
English translation: E. Geddes
