“Turkish is like English from England. You can tell from the way that somebody is speaking what social class they’re from, what region of the country they are from, and that’s it… You can hear it in the speech and in certain grammatical constructions. American English is also sort of like that. It would be very hard to translate anything from English from any poet who actually uses the patterns of American English. It’s such a challenge… Oh God, the wording.”
— Mutlu Konuk Blasing in Ploughshares, May 2017
Son otobüs – The Last Bus
by Nazım Hikmet
English translation by Mutlu Konuk Blasing and Randy Blasing
Gece yarısı. Son otobüs.
Biletçi kesti bileti.
beni ne bir kara haber bekliyor evde,
ne rakı ziyafeti.
Beni ayrılık bekliyor.
Yürüyorum ayrılığa korkusuz ve kedersiz.
The last bus at midnight
the conductor hands me a ticket.
Neither bad news nor a big dinner
is waiting for me at home.
For me, absence waits.
I approach it without fear
and without sadness.
İyice yaklaştı bana büyük karanlık.
Dünyayı telaşsız, rahat seyredebiliyorum artık
Artık şaşırtmıyor beni dostun kahpeliği,
elimi sıkarken sapladığı bıçak.
Nafile, artık kışkırtamıyor beni düşman.
Geçtim putların ormanından baltalayarak
nede kolay yıkılıyorlardı.
Yeniden vurdum mihenge inandığım şeyleri,
çoğu katkısız çıktı çok şükür.
Ne böylesine pırıl pırıl olmuşluğum vardı,
ne böylesine hür.
The last dark is dawning for me.
At last I can look at the world
quietly and in peace.
I am no longer surprised by the treachery of a friend,
by the knife concealed in a handshake.
It is useless — the enemy cannot provoke me now. I passed through the forest of idols
with my axe —
how easily they all came down.
I put the things I believe in to the test once more,
I’m thankful that most of them turned out pure.
I have never been radiant this way,
never free like this.
İyice yaklaştı bana büyük karanlık.
Dünyayı telaşsız, rahat seyredebiliyorum artık.
Bakınıyorum başımı kaldırıp işten,
karşıma çıkıveriyor geçmişten
bir söz
bir konu
bir el işareti.
The last dark is dawning for me.
At last I can look at the world
quietly and in peace.
It suddenly comes upon me out of the past
when I’m not looking —
a word
a smell
the movement of a hand.
Söz dostça
koku güzel,
el eden sevgilim.
Kederlendirmiyor artık beni hatıraların daveti
hatıralardan şikayetçi değilim.
Hiçbir şeyden şikayetim yok zaten,
yüreğimin durup dinlenmeden
kocaman bir diş gibi ağrımasından bile.
The word is friendly
the smell beautiful,
the hand is in a hand, my love.
The call of memory no longer makes me sad.
I have no complaints about memories.
In fact, I have no complaints about anything,
not even about my heart
aching nonstop like a big tooth.
İyice yaklaştı bana büyük karanlık.
Artık ne kibri nazırın, ne katibin şakşağı.
Tas tas ışık döküyorum başımdan aşağı,
güneşe bakabiliyorum gözüm kamaşmadan.
Ve belki, ne yazık,
hatta en güzel yalan
beni kandıramıyor artık.
Artık söz sarhoş edemiyor beni,
ne başkasının ki, nede kendiminki.
The last dark is dawning for me.
Now neither the pride of the seer nor the scribe’s claptrap.
I’m pouring bowls of light over my head,
I can look at the sun and I’m not dazzled.
And perhaps — what a pity —
the most beautiful lie
will no longer seduce me.
Words can’t make me drunk anymore,
neither mine nor anyone else’s.
İşte böyle gülüm,
iyice yaklaştı bana ölüm.
Dünya, her zamankinden güzel, dünya.
Dünya, iç çamaşırlarım, elbisemdi,
başladım soyunmağa.
Bir tren penceresiydim,
bir istasyonum şimdi.
Evin içerisiydim,
şimdi kapısıyım kilitsiz.
Bir kat daha seviyorum konukları.
Ve sıcak her zamankisinden sarı,
kar her zamankinden temiz.
Death now is awfully close.
The world is a world more beautiful than ever.
The world was my suit of clothes,
I started undressing.
I was at the window of a train,
now I’m at the station.
I was inside the house,
now I’m at the door — it’s open.
I love the guests twice as much.
And the heat is blonder than ever,
the snow is whiter than ever.
Photographs by Stephen Shore