Now was the hour that melts the heart anew
In voyagers with yearning for the shore
The day beloved friends have said adieu,
Gemiyle denize açılanların,
Sevgili dostlarından ayrıldıkları günü anımsayıp
Yüreklerinin ezildiği saatlerdi;
And the new pilgrim feels the pang once more
Of love, on hearing from the far-off land
Bells that belike the parting day deplore,
Yurdundan ilk kez ayrılanların,
Uzaklardan gelen, ölen güne ağlar gibi bir çan sesi
Duyunca yüreklerinin burkulduğu saatlerdi;
When I began no more to understand
His words, on seeing soul among them there
Uprisen, who craved a hearing with its hand.
Artık sesler kesilip de,
Ruhlardan biri ayağa kalkıp,
Elini uzatıp,
Seseni kulak verilmesini istediğinde.
It joined both palms and lifted them in air,
Fixing its eyes toward the orient,
As saying to God, — “I have no other care!” —
Elleri havada birleşmişti,
Doğuya bakıyordu gözleriyle,
“Tek düşüncem sensin” diyordu Tanrı’ya sanki.
Te lucis ante* in notes so sweetly blent
Came from those lips devout, all my concern
Lapsed and was lost in rapturous content.
Dudaklarından dökülen “Te lucis ante”*
Öyle içten, öyle yumuşaktı ki,
Kendimden geçirdi beni;
As led that soul, the others in their turn
With sweet devotion did the hymn pursue,
Holding their eyes upon the wheels supern.
Gözleri gökyüzüne çevrili ötekiler de,
İnanç yüklü yumuşacık sesleriyle
Sonuna dek okudu ilahiyi onunla birlikte.
To truth here, Reader, sharpen well thy view,
For verily so thin becomes the veil
That is easy passing inward through.
Ey okur, burada iyice çevir gözlerini gerçeğe
Çünkü şimdi perde ince mi ince,
Ardını görmek zor değil hiç de.
Dante, The Divine Comedy
Purgatorio VIII
English translation: Melville Best Anderson
Çeviren: Rekin Teksoy