Unreal City,
Under the brown fog of a winter dawn,
A crowd flowed over London Bridge, so many,
I had not thought death had undone so many.
Sighs, short and infrequent, were exhaled,
And each man fixed his eyes before his feet.
Flowed up the hill and down King William Street,
To where Saint Mary Woolnoth kept the hours
With a dead sound on the final stroke of nine.
Hayal Kent
Siyah sisi altında kış sabahının,
Akıyordu kalabalık, Londra Köprüsü’nden, öylesine çok,
Hiç düşünmemiştim, ölümün yıkıma uğrattıkları
[öylesine çok.
İççekişler, kısa ve kesik, çıkıyordu,
Her adam indirmişti gözlerini ayaklarının önüne.
Aktılar tepenin üzerinden, sonra King William
[Caddesinden,
O yere doğru, Azize Mary Woolnoth’un saatleri saydığı,
Ölü bir çınlayışla son vuruşu dokuzun
There I saw one I knew, and stopped him, crying: “Stetson!
“You who were with me in the ships at Mylae!
“That corpse you planted last year in your garden,
“Has it begun to sprout? Will it bloom this year?
“Or has the sudden frost disturbed its bed?
“Oh keep the dog far hence, that’s friend to men,
“Or with his nails he’ll dig it up again!
“You! hypocrite lecteur!—mon semblable,—mon frère!”
Orada birini tanıdım, durdurdum haykırarak: “Stetson!
“Sen birlikteydin benimle gemide Mylae’de!
“Geçen yıl bahçene diktiğin o ceset,
“Başladı mı filizlenmeye? Çiçek verir mi bu yıl?
“Yoksa o apansız don, bozdu mu yatağını?
“Aman uzak tut köpeği ordan, insanların dostu çünkü,
“Yoksa tırnaklarıyla kazar çıkarır onu yine!
“Sen! Hypocrite lecteur! -mon semblable-mon-frere!***
from “The Wasteland/Çorak Ülke,” T.S. Eliot
Çeviren: Yaşar Günenç
***V. Baudelaire, Kötülük Çiçekleri’nin önsözü [Eliot’ın notu].
